Pierwszy wprawki na maszynie - etui na chusteczki

 Kolejny post z cyklu: "Mój pierwszy raz".

Moja mama była kiedyś szwaczką, więc kontakt z maszyną do szycia mam odkąd tylko pamiętam. Niestety, był to raczej wyłącznie kontakt wizualny - ani nie miałam potrzeby, ani odwagi, by nauczyć się szyć (choć zdarzyło mi się obszyć brzegi jakiejś zasłonki czy serwetki, ale to był banał, prosty ścieg!). Teraz jest zupełnie odwrotnie: chciałabym, ale nie mam dostępu do maszyny. Nie mieszkam już z rodzicami, na własną maszynę nie mogę sobie pozwolić, a potrzeba rośnie...

Kiedy więc w ubiegłym roku odnalazłam w sieci ten tutorial na chusteczkowe etui, nie miałam wątpliwości: wyjeżdżam na weekend do rodziców, wyszukuję na dnie szafy resztki materiałów z przeszłości zawodowej mojej mamy, pożyczam od niej maszynę i zamykam się w swoim pokoju. Poniżej skutki uboczne mojego pierwszego wieczoru sam na sam z maszyną do szycia:

  

 

Wydaje mi się, że - jak na pierwszy raz - moje chusteczniki są całkiem poprawne. Każdy z nich minimalnie różni się wielkością, gdyż chcąc jak najszybciej zobaczyć gotową całość nie przykładałam się zbyt pilnie do odmierzania kolejnych kawałków tkaniny - ale to nie miało wpływu na przeznaczenie tych etui, gdyż w każdym mieszczą się chusteczki. Do wyboru miałam też tylko trzy kawałki materiału, stąd ta monotematyczność wzorów. Myślę jednak, że w zależności od tego, w czyje ręce miałby trafić taki chustecznik, mogę próbować jakoś go urozmaicić - przyklejając aplikacje krawieckie, doszywając koronkę, haftując inicjał... Możliwości jest mnóstwo!

Ten mały epizod z maszyną tylko utwierdził mnie w przekonaniu, że chciałabym szyć! Może kiedyś będę miała własnego Łucznika czy Singera? Choć muszę przyznać, że teraz, w środku sesji egzaminacyjnej, Singer bardziej kojarzy mi się z australijskim etykiem niż z maszyną...