Kartka i rogale marcińskie

Jako "adoptowana" przez męża poznanianka nie mogłam sobie dziś odmówić rogali marcińskich. Co prawda jadłam je już wcześniej wielokrotnie, ale w końcu postanowiłam się odważyć i upiekłam własne. Nie było to dla mnie proste, bo do tej pory tylko sporadycznie robiłam ciasto drożdżowe (a w tym przypadku raczej drożdżowo-francuskie), ale chyba poradziłam sobie całkiem nieźle - moje rogale zostały pochwalone nawet przez babcię męża, która jest niesamowitym cukiernikiem amatorem. Cieszę się więc ogromnie z mojego małego kulinarnego sukcesu! Zdjęciem niestety nie mogę się pochwalić, bo gdy wróciliśmy do domu z obchodów imienin ulicy Świętego Marcina, nie było już co fotografować. Ale to chyba dobry znak? ;-)

Hmm... Rogale były naprawdę pyszne i ładne jak z cukierni, więc dla odmiany pokażę brzydkie (bo robione w biegu tuż przed wyjściem do pracy) zdjęcie kartki, którą szybciutko kleiłam dla mojego ukochanego kuzyna Marcina.

Ps. Przyznajcie się, ile dzisiaj zjedliście rogali? :-)